+1 (1)
Określenie schizofrenik natychmiast przywodzi na myśl zaniedbaną osobę, która widzi białe myszki i słyszy głosy w głowie. Jest to dowód na to, że przeciętny zjadacz chleba wie o tej chorobie niewiele.
Ludzie z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia są napiętnowani przez społeczeństwo. Mimo dostępu rzetelnych badań i publikacji naukowych nadal panuje wiele mitów na temat schizofrenii.
Historia choroby
Pierwsze przypadki schizofrenii były diagnozowane jako otępienie wczesne bądź otępienie przedwczesne. W XIX wieku choroba ta była uważana za rodzaj postępującej degradacji psychicznej, która dotyka młodych ludzi. Termin dementi praecox był używany przez niemieckiego psychiatrę Emila Kraeplina do opisywania grupy chorób, które powodowały gwałtowne pogorszenie sprawności psychicznej oraz pojawiały się w młodym wieku.
Dopiero w 1911 roku Eugen Bleuler wprowadził termin schizofrenia do powszedniego użycia.
Definicja pojęcia
Schizofrenia w tłumaczeniu z języka greckiego znaczy tyle co rozczepienie umysłu. Częstym błędem jest utożsamianie lub mylenie tej choroby z osobowością wieloraką (obecnie dysocjacyjne zaburzenie osobowości) bądź z schizotypowym zaburzeniem osobowości.
Według Bleuler w schizofrenii następuje rozczepienie w obrębie:
- umysłu a emocji
- umysłu a światem zewnętrznym
Według amerykańskiej klasyfikacji DSMIV schizofrenia to:
„Choroba charakteryzująca się pogorszeniem zdolności funkcjonowania w codziennym życiu oraz występowaniem niektórych spośród następujących objawów: omamy, urojenia, zaburzenia myślenia, zaburzenia motoryczne oraz nieadekwatne reakcje emocjonalne(…)”.
Schizofrenia a zaburzenia schizotypowe
Zaburzenia schizotypowe nie należy mylić z schizofrenią. Występują one u około 3% populacji, a objawy schizotypowego zaburzenia osobowości mogą przypominać schizofrenią, choć na żadnym etapie choroby nie nabierają specyficznych cech zaburzenia psychicznego zaliczanego do grupy psychoz endogennych.
Rozpoznanie zaburzenia schizotypowego wyklucza diagnozę schizofrenii, działa to również w drugą stronę.
Osobowość schizotypową charakteryzuje:
- niedostosowany i ograniczony afekt
- alienacja
- ekscentryczne, dziwaczne zachowanie
- depersononalizacja i deralizacja
- zabobonne myślenie
- wiara w telepatię
- podejrzliwość i nastawienia paranoidalne
- rozwlekłe, metaforyczne lub stereotypowe myślenie
- niekiedy przemijające epizody quasi-psychotyczne z nasilonymi iluzjami lub omamami słuchowymi
Jak zachowuje się schizofrenik?
U każdego chorego objawy mogą być różne. U niektórych schizofreników dominującymi symptomami są omamy i urojenia, u innych – dziwaczne zachowania oraz zaburzenia myślenia. Trudno by szukać dwóch osób, które mają identyczne objawy i takie same nasilenia symptomów.
U niektórych schizofreników dominującymi symptomami są omamy i urojenia, u innych – dziwaczne zachowania oraz zaburzenia myślenia
Objawy behawioralne dzielimy na:
- objawy pozytywne
- objawy negatywne
Objawy wytwórcze, czyli pozytywne łatwo rozpoznać. Zazwyczaj są one dzielone na dwa zespoły symptomów, w pierwszej grupie występują urojenia oraz omamy, zaś drugi zespół symptomów dotyczy objawów zdezorganizowanych, w tym m.in. zaburzeń myślenia (polegają one głównie na trudności w rozumieniu i użyciu pojęć abstrakcyjnych).
Objawy negatywne trudno jest zdiagnozować i leczyć. Mówimy o nich w przypadku, gdy brak zachowań, które powinny występować. Do najczęstszych objawów zaliczamy, spłycenie afektu, ubóstwo językowe, aspołeczność, znaczące upośledzenie poznawcze oraz apatię.
Schizofrenia dzielona jest również na:
- typ I
- typ II
Twórcą tej typologii był Timothy Crow. Typ pierwszy charakteryzuje przewaga objawów wytwórczych. Istnieje teoria, że podłożem choroby jest nieprawidłowe przekaźnictwo synaptyczne neuronów. Dla typu drugiego charakterystyczne są nieprawidłowości płatu czołowego oraz powiększone komory mózgu. Znacznie lepsze rokowania mają pacjenci z zdiagnozowanym typem I, gdyż typ II, któremu towarzyszą objawy negatywne, jest bardziej odporny na leczenie farmakologiczne.
