Impulsywność – jest dodatkowym utrudnieniem, sprawiając że dzieci podążają za każdym bodźcem, który wywołuje u nich silną stymulację. Konsekwencją tego może być szereg niepowodzeń, które dzieci będą doświadczać w czasie trwania nauki szkolnej. Zauważalne są także ich charakterystyczne trudności w zadaniach, które wymagają takich umiejętności jak: rysowanie, czytanie i pisanie. Problemy z prawidłowym funkcjonowaniem dzieci tych w szkole przejawia się również w braku odpowiedniego przystosowania klas szkolnych i lekcyjnych do potrzeb dzieci nadpobudliwych. Klasy te są zbyt liczne, nauczyciel nie dysponuje więc taką ilością czasu, aby wystarczająco poświęcić go uczniowi z ADHD. Lekcje natomiast bardzo często wymagają zaangażowania się w długą, słabo stymulującą dziecko prace, która nie jest atrakcyjna dla ucznia nadpobudliwego.
W wyniku swojego zachowania nadpobudliwe dzieci bardzo często zostają odrzucone przez grupę rówieśniczą, chociaż bardzo potrzebują i chętnie poszukują kontaktu z innymi dziećmi.Jak wiadomo bardzo istotna dla prawidłowego ukształtowania się poczucia kompetencji jest ocena osiągnięć dziecka przez znaczące dla niego osoby (rodziców, rodzeństwo). Warto tutaj podkreślić, iż dzieci nadpobudliwe nie są zbyt dobrze oceniane i odbierane przez otoczenie. Wyniki ich nauki- czasami bardzo słabe, oceniane są nie jako wynik zaburzenia, a raczej jako lenistwo i zła wola.
W konsekwencji rodzice stają się dla dziecka bardziej surowi, a także częściej stosują wobec niego różnego rodzaju sankcje, rzadziej natomiast stosują nagrody i pochwały. Domowa atmosfera staje się więc wroga i napięta. Dziecko obwinia siebie za swoje niepowodzenia, jednocześnie czując że od nikogo nie otrzymuje pomocy i wsparcia.
Należy wspierać dziecko, pomagać mu, podejmować działania które wzmacniają poczucie jego kompetencji i wartości.
Konsekwencją wszystkich tych zaistniałych sytuacji jest obniżenie wiary ucznia w możliwość pozytywnego radzenia sobie z wymaganiami jakie stawia mu otoczenie. Może doprowadzić to do tego, że dziecko nie rozwiąże pozytywnie kryzysu rozwojowego młodszego wieku szkolnego i nie wykształci pozytywnych i tak bardzo pożądanych kompetencji.
Aby temu zapobiec należy wspierać dziecko, pomagać mu, podejmować działania które wzmacniają poczucie jego kompetencji i wartości, wyeliminować natomiast należy działania takie jak: karanie czy brak wsparcia przy rozwiązywaniu problemu
