Określenie „świecki konsekrowany” może komuś wydawać się co najmniej dziwne. Jak to można być konsekrowanym pozostając równocześnie świeckim? – o życiu konsekrowanym, istocie, celach i zadaniach, o kryteriach, realizowaniu powołania i „duchowym macierzyństwie” opowiada dyrektor wydziału duszpasterskiego kurii diecezjalnej w Radomiu ­- Ks. Kan. Dr Piotr Walkiewicz w rozmowie z Martą Jacukiewicz.
[adsense]

Proszę Księdza, jest wiele sposobów oddania się Panu Bogu. Jednym z nich jest życie konsekrowane. Czym jest konsekracja?

Nie możemy zapomnieć, że konsekracja, o której tu chcemy mówić, jest niejako pochodną chrztu świętego, stanowi kontynuację i dopełnienie oblubieńczego zjednoczenia z Chrystusem zapoczątkowanego właśnie w sakramencie chrztu świętego. To chrzest jest pierwszą konsekracją, momentem w czasie, którego stajemy się własnością Boga, oddając się Jemu.

Konsekracja kojarzy się nam przede wszystkim z oddaniem się Bogu, z ofiarą i poświęceniem z naszej strony.

Konsekracja kojarzy się nam przede wszystkim z oddaniem się Bogu, z ofiarą i poświęceniem z naszej strony.

Konsekracja kojarzy się nam przede wszystkim z oddaniem się Bogu, z ofiarą i poświęceniem z naszej strony. Jest to jednak bardzo jednostronne spojrzenie. Konsekracja bowiem to najpierw działanie samego Boga, który uświęca i przemienia człowieka, czyni go swoją szczególną własnością, wprowadzając w jeszcze głębszą relację ze sobą. Jest to więc proces dwukierunkowy i dwustronny, równoczesne działanie Boga i działanie człowieka.

Inicjatywa jednak leży zawsze po stronie Boga, ponieważ to On powołuje, człowiek zaś odpowiada na Jego powołanie.
[adsense]

Kim jest „świecki konsekrowany”?

Określenie „świecki konsekrowany” może komuś wydawać się co najmniej dziwne. Jak to można być konsekrowanym pozostając równocześnie świeckim? Otóż tak określa się tę grupę ludzi, którzy oddając się całkowicie Bogu na drodze radykalizmu ewangelicznego, swoje powołanie realizują pośród zwyczajnych okoliczności życia. Co znaczą te zwyczajne okoliczności życia?

Przyzwyczajeni jesteśmy, że człowiek oddający się Bogu zostaje w pewnym sensie wyłączony, niejako oddzielony od świata, od codziennych spraw, zajęć „zwykłych” ludzi, włączony w inne struktury. Niejako symbolicznym tego znakiem jest mur klasztorny czy też całkiem odmienny strój. Świecki konsekrowany zaś nie przestaje być cząstką swego dotychczasowego środowiska, żyje tam, gdzie dotąd funkcjonował. Nie odróżnia go od innych świeckich ani miejsce zamieszkania, ani specjalny strój. Wykonuje pracę taką, jak wielu innych świeckich, zwykle jest ona źródłem jego utrzymania. Zewnętrznie nie wyróżnia się niczym specjalnym. Można powiedzieć, że taka zwyczajność i codzienność jest miejscem realizacji jego powołania, miejscem i sposobem całkowitego oddania się Bogu; w tej rzeczywistości stara się naśladować Chrystusa. Ta zwykła, „świecka” rzeczywistość także jest narzędziem jego uświęcenia, tzn. że zabiega on o swoje uświęcenie nie pomimo bycia w tej rzeczywistości, ale właśnie poprzez tę rzeczywistość.

Z kolei świadectwo świeckich konsekrowanych jest niejako podwójne: z jednej strony, podobnie jak zakonnicy, rezygnują z pewnych dóbr doczesnych, co wskazuje na absolutne pierwszeństwo Boga i ogłasza konieczność odnoszenia (poddania) rzeczywistości ziemskiej do Boga. Z drugiej strony wykorzystują w sposób pozytywny i twórczy ewangeliczną wolność, która płynie z rezygnacji z tych dóbr, starają się praktycznie wprowadzić w życie to poddanie, porządkując według zamysłu Bożego ten odcinek świata, który został im powierzony stosownie do ich sytuacji.

W dzisiejszym świecie dziewictwo jest często wyśmiewane, niekiedy niezrozumiałe. Jak należy jest rozumieć?

Podstawową motywacją, która leży u podstaw idei dziewictwa konsekrowanego nie jest odrzucenie czegokolwiek, ale szczególny związek pomiędzy miłością, jaką osoba czuje się ukochana przez Boga, a miłością jaką Bóg, w Chrystusie, kocha Kościół. Jest to “tak” powiedziane miłości oblubieńczej do Chrystusa, któremu towarzyszą zdecydowane i jasne motywy ewangeliczne. Dziewice konsekrowane czują się wybrane i ukochane przez Boga bezinteresowną miłością i Jemu w sposób niepodzielny oddają siebie i całe swe życie. Właśnie w takim całkowitym oddaniu się Bogu czystość osoby konsekrowanej, jako znak tego oddania, posiada swoją rację bytu. Bóg wypełnia wtedy całe życie osoby konsekrowanej: każdą chwilę, każde uczucie, każde pragnienie. Stąd znakiem wzrostu w tej cnocie jest nic innego jak wzrastanie w przyjaźni z Chrystusem oraz wewnętrzna integracja osoby.

Jakie kryteria powinny spełniać kobiety, które chcą zostać konsekrowane jako dziewice?

Stolica Apostolska bardzo konkretnie określa te kryteria, które muszą spełniać kandydatki do stanu dziewic konsekrowanych, sprowadzając je do trzech,:

  • nigdy nie zawarły małżeństwa ani nie żyły w stanie przeciwnym czystości;
  • według ogólnej opinii przez swój wiek, roztropność i obyczaje dają rękojmię, że wytrwają w życiu czystym i poświęconym służbie Kościołowi i bliźnim;
  • zostały dopuszczone do konsekracji przez biskupa ordynariusza.

Pierwszy z tych warunków podkreśla, że tej konsekracji nie mogą przyjąć wdowy i kobiety, które prowadziły w sposób powszechnie znany styl życia przeciwny cnocie czystości. Z pewnością zauważymy, że fizyczne dziewictwo, jak mogłoby się wydawać, nie jest więc bezwzględnie koniecznie, by zostać włączonym do stanu dziewic konsekrowanych. Istotne jest, że kandydatki deklarują pragnienie dozgonnego życia w czystości w służbie Bogu i Kościołowi. Z kolei drugi warunek nie stawia ograniczeń wiekowych dla konsekracji dziewic, podkreśla jednak konieczność dojrzałości osobowej i dojrzałości w wierze, widocznych w życiu kandydatek.

Kandydatki deklarują pragnienie dozgonnego życia w czystości w służbie Bogu i Kościołowi.

Kandydatki deklarują pragnienie dozgonnego życia w czystości w służbie Bogu i Kościołowi.

Decyzja o ostatecznym dopuszczeniu do konsekracji, po gruntownym rozeznaniu, pozostawiona zostaje biskupowi ordynariuszowi. To on, jako odpowiedzialny za Kościół lokalny, zwykle przy pomocy przygotowanych do tego osób, otacza opieką i duchową pomocą kobiety pragnące związać się z Chrystusem i Kościołem poprzez konsekrację włączającą je w stan dziewic konsekrowanych. Wspomniane tu warunki mają jednak charakter formalny.

Nie można zapomnieć, że najważniejsze jest powołanie do takiego stanu, pragnienie całkowitego poświęcenia swego życia Bogu w czystości, gotowość życia radykalizmem ewangelicznym oraz służba drugiemu w zwyczajnych warunkach codziennego życia.

Co jest istotą życia konsekrowanego?

Jak już wspominałem, w pierwszej chwili słowo «konsekracja» – poświęcenie – może sugerować, że inicjatywa pochodzi od człowieka, i że to «ja» się poświęcam. W rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Konsekracja wynika przede wszystkim z inicjatywy Bożej; to Bóg mnie uświęca w głębi mego bytu, czyniąc uczestnikiem swojej świętości. Inicjatorem i sprawcą konsekracji jest więc Bóg, a nie człowiek.

Konsekracja z Boga bierze początek, ale też do Boga prowadzi.

Konsekracja z Boga bierze początek, ale też do Boga prowadzi.

Konsekracja z Boga bierze początek, ale też do Boga prowadzi. Jest ona nie tylko działaniem Boga, ale obejmuje również działanie człowieka stanowiące jego odpowiedź, tzn. oddanie się człowieka Bogu. Istotą tej odpowiedzi ze strony człowieka, czyli istotą życia konsekrowanego, jest nakierowanie całej swej egzystencji na Boga; Bóg staje się dla osoby konsekrowanej jedyną miłością i jedynym celem życia, tak w wymiarze doczesnym, jak i wiecznym. Ma to zastosowanie do wszystkich osób konsekrowanych, zarówno zakonnych, jak i świeckich. Różnica ujawni się dopiero w sposobie wyrazu i realizacji tej miłości.

Jakie są warunki realizacji życia konsekrowanego?

W układaniu własnego życia dziewica konsekrowana idzie przede wszystkim za pragnieniem, by odpowiedzieć w pełni i autentycznie na otrzymane powołanie, przyjmując własną sytuację rodzinną, zawodową i eklezjalną jako dar Boży, miejsce uświęcenia i spotkania z braćmi. To prowadzi ją do rozpoznania stylu życia dla niej możliwego i sprzyjającego.

Konsekracja, z istoty swej, nie wymaga od niej żadnej zmiany zewnętrznej: dziewica konsekrowana żyje ze swojej pracy, dba o swój dom i normalne ludzkie relacje. Mieszka sama, z rodziną, z innymi konsekrowanymi dziewicami, czy też jeszcze inaczej. Nie wymaga się od niej szczególnych znaków, które by ją odróżniały (znakiem konsekracji jest zawsze obrączka, niekiedy dziewice konsekrowane używają też welonu, ale jest to bardzo rzadkie i pozostawione do ich wyboru).

Zewnętrznie żyje stylem właściwym dla zwyczajnego środowiska społeczności świeckiej. W pewnej mierze należy do jej charyzmatu dzielenie takiej „normalności” pozostając włączoną w świat. Równocześnie w zwyczajnych okolicznościach życia oddaje ona Bogu na służbę swoje osobiste uzdolnienia w sposób podpowiadany każdej przez natchnienia Ducha świętego i odpowiednio do zaleceń Kościoła. Takie działanie jest gwarancją wielkiej skuteczności ewangelicznej. Ten styl życia z biegiem czasu może ulegać zmianie, zależnie od okoliczności i wymagań.  Żyjąc w świecie nie podlega żadnym specjalnym strukturom życia wspólnotowego, a styl jej życia nie opiera się na konstytucjach, regułach czy statutach, które zakładałyby konieczność wspólnoty.

Posłannictwo dziewic konsekrowanych zawsze ma charakter indywidualny. Również swój charyzmat życia konsekrowanego przeżywają nawiązując bezpośrednio do Ewangelii, bez nawiązywania do duchowości jakiegoś założyciela. Dziewice konsekrowane mają jednak możliwość zrzeszania się, tworząc stowarzyszenia, których statuty wymagają zatwierdzenia ze strony władzy eklezjalnej. Zrzeszanie się jest dopuszczone w celu „wierniejszego wypełniania swego zamiaru oraz dla służby Kościołowi” (por. KPK, kan. 604 §2).

Jakie miejsce w Kościele zajmują dziewice konsekrowane?

Dziewictwo konsekrowane jest zakorzenione w Kościele. Jan Paweł II spotykając się z dziewicami konsekrowanymi podkreślił to bardzo mocno: „Kochajcie Kościół waszą Matkę. Poprzez uroczysty obrzęd konsekracji, któremu przewodniczył biskup diecezjalny  otrzymałyście od Kościoła dar konsekracji. Jesteście przeznaczone do służby Kościołowi. Powinnyście zawsze czuć się silnie związane z Kościołem.

Zgodnie z nauczaniem Ojców, otrzymując od Pana „konsekrację dziewictwa”, dziewica staje się widzialnym znakiem dziewiczości Kościoła, narzędziem jego owocności i świadkiem jego wierności Chrystusowi. Dziewice są także przypomnieniem o ukierunkowaniu Kościoła ku dobrom przyszłym i napomnieniem, by ożywiać to eschatologiczne napięcie” (Jan Paweł II do dziewic konsekrowanych, Niech Chrystus będzie waszą całkowitą i wyłączną miłością). Ale precyzuje tę więź jeszcze dokładniej w Vita consecrata: „Dziewice konsekrowane przez Biskupa łączą się szczególną więzią z Kościołem lokalnym, któremu służą z poświęceniem, chociaż pozostają w świecie. Żyjąc osobno lub wespół z innymi, są szczególnym eschatologicznym wizerunkiem niebiańskiej Oblubienicy i przyszłego życia, w którym Kościół zazna wreszcie pełni miłości do Chrystusa – Oblubieńca”  (n. 7).

Zakorzenienie i więź z Kościołem lokalnym stanowią bowiem konstytutywny element tej formy życia. W konkretnej rzeczywistości Kościoła dziewica konsekrowana szuka swego Oblubieńca, stanowiącego sens jej życia. Spotkanie z Nim staje się faktem właśnie w tej cząstce Kościoła, w której żyje, przez który jest karmiona  i któremu się poświęca. Uznaje się włączona w historię, w żywą tradycję, w duchowość swego Kościoła, wychodząc naprzeciw jego pastoralnym wymaganiom i potrzebom. W nim słucha Słowa Bożego, przyjmuje sakramenty, ofiarowuje swoją modlitwę, dzieli radości i trudy współbraci, w dialogu wiary przeżywa komunię z różnymi powołaniami.

Udostępnione dzięki deon.pl

deon


Informacje o artykule
Kategorie:

Wyraź swoją opinię o tym artykule
BEZWARTOŚCIOWYPOMÓGŁ MI 0 (0)