W jaki sposób leczyć zespół nadreaktywnego pęcherza?

Zespół nadreaktywnego pęcherza (ang. overactive bladder (OAB) jest stanem, który objawia się częstym, a niekiedy również niepohamowanym oddawaniem moczu. W języku potocznym, schorzenie to jest określane mianem pęcherza nadreaktywnego bądź też nadreaktywnością pęcherza. Czym objawia się to schorzenia i w jaki sposób można je leczyć?

Jakie są objawy zespołu nadreaktywnego pęcherza?

Osoba, cierpiąca na zespołu nadreaktywnego pęcherza, najczęściej skarży się na takie problemy jak:

• częstomocz, o którym można mówić w sytuacji, gdy częstotliwość oddawania moczu jest większa niż osiem razy na dzień, a ilość moczu jest jednocześnie niewielka. Ponadto, w wyniku nieprawidłowych skurczów pęcherza, chory ma uczucie bolesnego parcia,
• parcie naglące, które objawia się nagłą i niepohamowaną potrzebą oddania moczu, która jest efektem zburzonych skurczów pęcherza,
• nietrzymanie moczu, które wynika z naglącego uczucia parcia, w wyniku którego może nastąpić niemożliwy do powstrzymania wyciek moczu.

Powyższe objawy mogą występować zarówno pojedynczo, jak i łącznie. Jednak objawy typowe dla zespołu nadreaktywnego pęcherza mogą być również symptomami wielu innych chorób, w tym m.in.:

• zakażenia układu moczowego i płciowego,
• cukrzycy,
• choroby nerek,
• zespołu jelita drażliwego.

Jak przebiega diagnostyka zespołu nadreaktywnego pęcherza?

Podstawą diagnostyki, w przypadku podejrzenia zespołu nadreaktywnego pęcherza, jest wyeliminowanie innych potencjalnych schorzeń. Z tego też względu, wykonuje się badanie moczu, test wkładkowy, a także badanie USG i badanie urodynamiczne. Ponadto, w przypadku, gdy pojawia się podejrzenie zaburzeń w funkcjonowaniu układu nerwowego, lekarz może skierować pacjenta na rezonans magnetyczny.

Co więcej, bardzo ważną rolę w skutecznej diagnostyce tego schorzenia odgrywa prowadzenie tzw. dzienniczka mikcji, gdzie pacjent dokładnie zapisuje godzinę oraz ilość oddanego moczu, a także towarzyszące temu dolegliwości.

Jakie są przyczyn zespołu nadreaktywnego pęcherza?

Zespół nadreaktywnego pęcherza jest zaburzeniem, które jest wynikiem nieprawidłowego funkcjonowanie nerwów odpowiadających za działanie układu moczowego. Z kolei zaburzenia te mogą być spowodowane przez takie czynniki jak:

• uszkodzenie układu nerwowego, np. rdzenia kręgowego,
• nadmierne przewodnictwo czuciowe,
• problemy związane z połączeniami nerwowo-mięśniowymi bądź połączeniami międzykomórkowymi.

Ponadto, może być on wynikiem takich chorób jak choroba Parkinsona, Alzheimera, cukrzyca czy też stwardnienie rozsiane (SM).

Kogo dotyczy zespół nadreaktywnego pęcherza?

Na zespół pęcherza nadreaktywnego cierpi ok. 16% Polaków. Schorzenie to dotyka w podobnym stopniu zarówno kobiety, jak i mężczyzn. Należy jednak zaznaczyć, iż leczenie zespołu nadreaktywnego pęcherza jest znacznie częściej podejmowane przez kobiety. W przypadku mężczyzn, schorzenie to może być z kolei jednym ze symptomów rozrostu prostaty bądź też zaburzeń erekcji.

Jak leczyć zespół nadreaktywnego pęcherza?

W leczeniu zespół nadreaktywnego pęcherza wykorzystuje się trzy rodzaje metod tj. farmakoterapie, elektormodulacje oraz leczenie chirurgiczne.

1. Farmakoterapia. Farmakoterapia jest metodą, która polega na podawaniu choremu preparatów ograniczających bolesne skurcze pęcherza. W leczeniu wykorzystuje się leki antycholinergiczne oraz spazmolityczne, która wykazują działanie rozkurczające mięśni gładkich. Korzystny wpływ na regulację zaburzeń w dolnych drogach moczowych mają również prostaglandyny, serotonina, dopamina, noradrenalina oraz tlenek azotu. W sytuacji, kiedy pomimo zastosowanych leków doustnych i dopęcherzowych, nie dają one oczekiwanej poprawy, w leczeniu wykorzystuje się neurotoksyny, m.in. waniloidy i toksynę botulinową, które porażają włókna nerwowe pęcherza, odpowiedzialne za skurcze i bóle. Są one podawane dopęcherzowo.
2. Elektormodulacja. Elektormodulacja, zwana również meuromodulacją bądź elektrostymulacją, jest metodą, która polega na stymulacji nerwów poprzez użycie różnego rodzaju elektrod. Elektrody, zarówno zewnętrzne, jak i wszczepiane, uaktywniają włókna nerwowe, które odpowiadają za działania pęcherza oraz mięśni miednicy.
3. Leczenie chirurgiczne. W sytuacji, kiedy konkretny przypadek zespołu nadreaktywnego pęcherza jest oporny na pozostałe sposoby leczenie, wykorzystuje się metody chirurgiczne. Polegają one przede wszystkim na odnerwieniu pęcherza. Jednak z racji tego, iż są to zabiegi inwazyjne, stanowią one ostateczną formę leczenie tego schorzenia.

Poza powyższymi metodami, coraz częściej mówi się również o terapiach behawioralnych, które polegają na rozwinięciu u siebie umiejętności kontrolowania i modyfikowania odruchów związanych z utrzymywaniem oraz oddawaniem moczu. Jedną z popularnych metod jest trening pęcherza, gdzie oddawanie moczu odbywa się o dokładnie określonych porach, które są systematycznie wydłużane. Inną formą terapii bahawioralnej jest tzw. biofeedback, gdzie skurcze pęcherza oraz zmiany ciśnienia są komunikowane przez charakterystyczny dźwięk. Natężenie dźwięku rośnie razem ze wzrostem ciśnienia. Ponadto, w leczeniu zespołu pęcherza nadreaktywnego zaleca się również wykonywanie ćwiczeń mających na celu wzmocnienie mięśni dna miednicy.

W jaki sposób leczyć zespół nadreaktywnego pęcherza?, 5.0 out of 5 based on 1 rating